22.02.2018 r. Leszno – Uczczono płk Wiecierzyńskiego
22 lutego 2018Przy grobie płk Władysława Wiecierzyńskiego na leszczyńskim cmentarzu parafialnym, odbyła się uroczystość upamiętniająca 35. rocznicę śmierci ostatniego dowódcy 55. Poznańskiego Pułku Piechoty.
Na miejscu spoczynku dowódcy ustawiony został nowy nagrobek. Taką inicjatywę podjęli członkowie Stowarzyszenia Oficerów Rezerwy 69. Leszczyńskiego Pułku Przeciwlotniczego im. gen. dyw. Stefana Roweckiego Grota i Oficerowie Garnizonu. W uroczystości udział wzięli m.in.: prezydent Leszna Łukasz Borowiak, starosta powiatu leszczyńskiego Jarosław Wawrzyniak, dziekan ks. Jan Majchrzak, kapelan ks. mjr Grzegorz Bechta, poczet sztandarowy 19. Samodzielnego Oddziału Geograficznego, przedstawiciele służb mundurowych, władz samorządowych i organizacji leszczyńskich.
Na początku prowadzący podziękował w imieniu Stowarzyszenia tym, którzy wsparli inicjatywę ustawienia nowego nagrobka: Łukaszowi Borowiakowi, Leszczyńskiej Fabryce Pomp, firmie Asrromal, Jackowi Adamczakowi i Zenonowi Maciejewskiemu, Wojciechowi Akuszewskiemu – za projekt nagrobka i jego wykonawcy Jerzemu Nowakowi oraz członkom Stowarzyszenia.
Po poświęceniu nagrobka przez dziekana ks. Jana Majchrzaka i kapelana ks. mjr Grzegorza Bechta, postać płk Władysława Wiecierzyńskiego przybliżył Krzysztof Handke.
Następnie na grobie płk Władysława Wiecierzyńskiego złożono wiązanki kwiatów i zapalono znicze.
Uroczyste spotkanie zakończone zostało odegraniem przez sygnalistę pieśni „Spij kolego”.
ed fot. E. Baldys
Władysław Wiecierzyński
Życiorys
Urodził się w Suwałkach, w rodzinie Józefa, z zawodu szewca, i Bronisławy z domu Norbert. W latach 1901?1910 uczęszczał do szkoły powszechnej oraz prywatnej siedmioklasowej szkoły handlowej w Suwałkach. W październiku 1911 wstąpił do wojska rosyjskiego, lecz w następnym roku został zwolniony do rezerwy z powodów zdrowotnych. W 1913 został powtórnie powołany do armii rosyjskiej i w roku 1914 zostaje skierowany na kurs oficerski w Petersburgu. W 1915 roku, po ukończeniu szkoły, został mianowany chorążym i otrzymał przydział do 141 Możajskiego Pułku Piechoty walczącego w składzie rosyjskiej 36 Dywizji Piechoty na froncie północno-zachodnim. W 1916 roku został awansowany na podporucznika, a w następnym roku na porucznika.
W 1917 roku, po demobilizacji, wrócił do rodzinnych Suwałk i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W ramach działań konspiracyjnych wziął udział w rozbrojeniu patroli niemieckich na ziemi suwalskiej. W styczniu 1919 roku przebił się przez kordon wojsk niemieckich do Zambrowa i wstąpił do 1 Suwalskiego Pułku Strzelców, przemianowanego później na 41 Suwalski Pułk Piechoty. W pułku objął dowództwo kompanii karabinów maszynowych i na jej czele walczył pod Lidą, gdzie zostaje ranny. Po raz drugi został ranny w sierpniu 1920 roku pod Modlinem.
1 czerwca 1921 roku, w stopniu kapitana nadal pełnił służbę w 41 Pułku Piechoty. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 518. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 41 Pułk Piechoty. 22 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 41 Pułku Piechoty[4]. W 1923 roku był dowódcą III batalionu 41 pp. W 1924 roku był na etacie przejściowym, na kursie dla młodszych oficerów piechoty w Chełmnie, pozostając oficerem nadetatowym 41 pp.
11 marca 1926 roku ogłoszono jego przeniesienie do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 24 batalionu granicznego w Sejnach. 23 stycznia 1928 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 roku i 69. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Latem 1929 roku został przeniesiony na stanowisko dowódcy 27 batalionu odwodowego w Snowie.
28 stycznia 1931 roku ogłoszono jego przeniesienie z KOP do 56 Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Krotoszynie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. W listopadzie 1935 roku objął dowództwo 55 Poznańskiego Pułku Piechoty w Lesznie. 19 marca 1939 roku został mianowany pułkownikiem w korpusie oficerów piechoty.
Na czele pułku walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. Po utraceniu możliwości dowodzenia pułkiem wskutek ciężkich strat i bombardowań nieprzyjaciela w dniu 17 września 1939 przebija się przez Budy Stare – Kamion – Łaźnia do Puszczy Kampinoskiej. W okolicy Modlina dostaje się do niewoli niemieckiej. W trakcie II wojny światowej przebywa w Oflagu XVIII A w Linzu, a od początku 1941 w Oflagu IIC w Woldenbergu (Dobiegniew) nr. 20669/XVIII A.
Po powrocie z niewoli poza wojskiem. Uznany przez Inwalidzką Komisję Lekarską w Lesznie z powodu „odniesionej rany w 1939 i nabytej w niewoli niemieckiej choroby serca” inwalidą wojennym w 70 procentach. 25 kwietnia 1945 roku podjął pracę jako inwalida w Stacji Hodowli Nasion ?Antoniny? w Lesznie. W 1950 roku wspólnie ze swymi podkomendnymi założył w Lesznie Spółdzielnię Inwalidów ?Bzura?, później przemianowaną na ?Kopernik?. Pracował w niej jako księgowy od 1953 do 1967 roku, kiedy to został przeniesiony na emeryturę. Zmarł 22 lutego 1983 roku w Lesznie. Został pochowany na cmentarzu parafialnym przy ulicy Kąkolewskiej.
Pułkownik Władysław Wiecierzyński został upamiętniony w Lesznie tablicą na domu, w którym mieszkał. 24 stycznia 1991 roku uchwałą nr XI/52/91 jedna z ulic Leszna otrzymała nazwę ?Płk. Władysława Wiecierzyńskiego?.
Za: https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82adys%C5%82aw_Wiecierzy%C5%84ski
